After Action Report
Ik ben me verschrikkelijk aan het opwinden. De aanval gaat totaal niet zoals ik in mijn hoofd had. De teamleaders hadden de aanval in zeer korte tijd moeten plannen omdat het al licht begon te worden en we gebruik moesten maken van het schemer.
Terwijl ik mijn team volg samen met mijn korporaal die tevens het hele event de groeps-adviseur/ondersteuning is voor het team, merk ik dat de TL op de verkeerde plek de aanval wil inzetten. Ik verplaats mezelf naar voren tot ik bij hem ben om te vertellen dat we een 20-30 meter verder moeten zijn. Ik neem weer plaats achter in de colonne. Langzaam komt de boel in gang terwijl ik zorgvuldig mijn voorganger in de gaten hou. Op een bepaald moment staat hij stil waarop ik met handgebaren duidelijk maak dat ik wil weten of dit de juiste positie is. Hij snapt niet precies wat ik bedoel dus loop ik de kleine afstand naar hem toe waarna blijkt dat hij helemaal geen contact heeft met zijn voorganger en eenmaal bij die voorganger aangekomen blijkt dat die ook geen contact heeft met de zijne. How the fuck weet je dan dat iedereen op de goede plaats zit? Ik gebaar dat ze moeten doorlopen tot ze aangesloten zijn.
Die TL had dit verdomme moeten checken en waar is die 2nd in allejezusnaam? Eindelijk liggen we goed, de andere patrouille ligt aan de andere kant en zijn ook op positie. Ik verwacht ieder moment het aanvalsteken,… maar dat komt niet. De vijand loopt een beetje rond en begint al een beetje te dicht in de buurt te komen en met het ochtendgloren in aankomst voorspelt dat niet veel goeds als we de vijand willen verrassen. Christusnogaantoe waarom gebeurt er niets?
Ik kijk mijn korporaal aan en geef hem een teken. Samen lopen we naar voren en beginnen te schieten op doelen waarna de rest eindelijk volgt. De vijand ligt nu tussen twee vuren want het peloton links van ons knalt ook lekker weg. We bewegen ons nu tussen de gebouwen waarin de vijand wakker geschrokken is en naar de wapens grijpt, de enkele VC die de wacht hielden zijn uitgeschakeld.
Wat opvalt is dat onze troepen slecht of helemaal niet communiceren wat ze van plan zijn of doorgeven wat ze tegenkomen, niet per handgebaar of met schreeuwen, niks. Dit werkt perfect ‘Blu on Blue’ in de hand. Ik heb geen idee of dit ook gebeurt maar zelf heb ik wel een paar keer dat ineens een US soldier te voorschijn popt en ik hem nog net niet doorzeef. In dit soort situaties moet de Team-leader duidelijke bevelen geven en de rest moet van elkaar weten wat ze gaan doen. Ik begin te schreeuwen dat alle troopers zich melden en een sitrep geven.
Uiteindelijk is het hele dorp schoongeveegd en maken we de balans op. Ik neem ‘mijn’ TL en 2nd apart en begin mijn ongenoegen te uiten en ze uit te kauwen dat het helemaal nergens op leek en dat ik juist van hen zo veel verwachtte. Beteuterd nemen ze mijn gezeik in ontvangst.
Het weekend begon wel lekker, na een paar uur trok er al iemand aan de bel. Dat betekende de eerste afvaller. Eigenlijk hadden we niet veel meer gedaan dan de discipline een beetje aanpunten en wat onzinnige taakjes verdeeld. Belangrijk is natuurlijk dat je bij milsim een rol aanneemt.
Toevallig wil het zo zijn dat ik mezelf Sergeant Majoor heb gemaakt. De ‘most senior NCO’ is de man die leiding heeft over alle onderofficieren en het langste gediend heeft en daardoor de zelfde autoriteit heeft als God. Hij dient zijn officier maar vind eigenlijk dat alle manschappen en NCO’s hem toebehoren.
Na een trooper een opdracht te hebben gegeven zei deze ‘dat is ook toevallig, dat doe ik ook voor mijn werk’. Op zich zou dit een aardige opmerking zijn en reden kunnen zijn om er een gezellig gesprek van te maken. Maar als sergeant majoor, of God zoals je wilt, is het wel een dingetje dat je ook als zodanig wil worden aangesproken. Ik stelde voor om direct in voorligsteun te gaan liggen en pas te stoppen met de aarde weg te duwen wanneer ik dat hem vertelde te doen. Met een verbaasd gezicht begon hij aan zijn taak.
Natuurlijk verkloot altijd iemand wel iets, simpel doordat ze het niet weten. Vaak moet het hele peloton dan boeten. Ook nu kwam dat weer een aantal keren voor. Het idee is dat mensen elkaar gaan helpen of corrigeren, de eenling bestaat niet in het leger. De desbetreffende trooper vond het niet leuk, dit had hij tijdens zijn dienstplicht allemaal al eens meegemaakt en wenste het niet nogmaals te ervaren, die tijd had hij wel gehad, en met een simpel gebaar maakte hij na een paar uur een einde aan zijn avontuur dat tot zondagmiddag had moeten duren.
Ik vond het echt jammer aangezien we nog niets hadden gedaan, geen lessen, geen acties. Aan de andere kant was ik ook wel blij. Deze airsofter heeft ontdekt dat milsim waarschijnlijk niet iets voor hem is en MTC heeft hem behoed voor een dure trip naar de UK of Zweden om er dan daar achter te komen.
Natuurlijk lopen daar geen goddelijke sergeant majoors rond, maar geen dingen willen doen die je wordt opgedragen is zeker een ‘ NO fuckin’ GO’. Nu hadden we de eerste negatieve recensie. Uiteindelijk zijn er slecht drie deelnemers voortijdig uitgestapt. Blessures en vermoeidheid zijn killers.
Een deelnemer leek meer dood dan levend en liep als een 90 jarige maar gaf niet op, dit was tevens de jongste deelnemer. Hij kon net als de rest terugkijken op een heel geslaagd weekendje doordouwen en mag nu, net als de rest, met gepaste trots hun MTC patch op hun uniform dragen om dan bij de gewone skirms andere patch-houders aan te klampen en te vertellen over hun ervaringen tijdens hun MTC training. Ik kan dan als most senior NCO alleen maar trots zijn op MIJN jongens.
de Sergeant-majoor
Hier onder het verhaal van de eerste beller;
Oké ik dacht ik ga eens kijken wat dat nou is, dat milsim training center. Na aankomst kon ik de bel gaan poetsen. Ik dacht bij mezelf “fuck off, ik poets doordeweeks al auto’s, nu de bel” ? Nu kon ik eerst even een potje gaan opdrukken. Nadat de bel gepoetst was konden we echt beginnen. “Oh ik dacht dat we al waren begonnen“? Ik had toen al de neiging om uit te bellen, maar wilde toch eens verder kijken wat de bedoeling was. Na een beetje opdrukken en afgezeken te worden mochten we de tent in om een overlijdensbrief te schrijven. Daarna kregen we de instructie over wat er zoal een beetje ging gebeuren ik vond de storyline een beetje overdreven en bij het lachwekkend af. Daarna nog meer gedril en instructies,het kwam al niet meer binnen bij mij en heb toen besloten om uit te bellen. Dit was totaal niet mijn ding of ik had een verkeerde instelling.
Een cursist…
