Het is mijn beurt om te eten en ik trek een ‘lurp zak’ open, het bevat een smurrie die in eerste instantie er niet lekker uitziet en ook niet is, maar na vier dagen humpin’ in de bush is het een Michelinster waardig. De helft van ons team heeft al gegeten en houden nu de wacht terwijl wij de calorieën proberen aan te vullen. Onze 6 mans patrouille is vier dagen geleden door een heli gedropt op een klein open stukje jungle, als goed dan zal dezelfde heli ons morgen middag op een ander punt weer oppikken. We hebben een flink aantal clicks afgelegd en daarbij een communicatiekabel ontdekt waarbij een van de einden van de kabel in een dorpje eindigde, HQ (Six) stuurt een ‘heavy team’ om het dorpje te checken, blij dat ik daar niet bij hoeft te zijn,….
Gisteren aangekomen in Da Nang wat een heel gedoe was omdat er geen slick beschikbaar was en ik moest liften. Eindelijk kreeg ik een lift van een E6 die toevallig hier als instructeur werkt bij Recondo School. Hij vertelde dat de vorige lichting het behoorlijk zwaar had gehad. Tijdens de laatste week gaan de cursisten op patrouille in groepjes van 5 man. Ze worden gedropt in vijandelijk gebied om een missie uit te voeren. Twee teams kregen er flink van langs, drie man KIA en twee gaan naar ‘de wereld’ met een puple hart. Om het risico zo klein mogelijk te houden dat mij iets zal overkomen, neem ik mezelf voor om extra goed op te letten tijdens de lessen.
Terwijl ik hier op de base nadenk over de missies die we de afgelopen tijd hebben gehad, ben ik verbaasd dat ik niet onderweg naar huis bent in een bodybag. We hebben heel veel geluk gehad en ik ben bang dat mijn geluk op begint te raken. Een paar dagen geleden nog liep ik slack en Jeroen liep point. We kwamen in de buurt van het dorpje Nong Thai toen ik ineens een geluidje hoorde. Ik trok net op tijd Jeroen terug aan zijn rechter schouder toen we zagen dat er een draadje strak gespannen tegen Jeroens dijbeen stond. Hij had het ook gehoord maar kon zijn beweging niet stoppen omdat hij al momentum had. Gelukkig was ik net op tijd anders had het zeker ons beide leven gekost. Sindsdien slaap ik slecht en zie het steeds gebeuren maar dan met een slechte afloop. Ik weet niet of ik nog wel hier wil zijn.
Vorige week liep er een Amerikaanse patrouille dwars door ons rijstveld. Nu de rijst bijna klaar is voor oogst kunnen de planten niet meer herstellen en is zeker een kwart totaal vernield. Ik vroeg hen voor schadevergoeding maar werd in mijn gezicht zo hard weggeduwd dat ik achterover in het water viel. De Amerikanen vonden dit erg grappig. Ik dacht dat ze hier waren om ons te beschermen, het enige dat ze doen is problemen veroorzaken.
Mijn compagnie commandant heeft mij twee dagen geleden bij zich geroepen. Eerst dacht ik dat ik iets verkeerd had gedaan. Nu blijkt dat hij mij het vertrouwen geeft om als pelotons commandant een belangrijke missie uit te voeren bij het stadje Khe Sanh. We zullen de omgeving en routes moeten verkennen zodat onze bevoorradingstroepen voorraden en wapens vanuit Laos naar Zuid Vietnam kunnen transporteren. Ik zou eigenlijk volgende week naar Hanoi gaan om mijn familie en vrouw te zien maar deze opdracht is zeer belangrijk en ik ben vereerd deze te mogen uitvoeren, misschien mag ik hierna wel gaan.
